Αντίο μπέμπα…

Το κείμενο αυτό είναι 100% ψυχοθεραπευτικό, παρορμητικό και άκρως αναγκαίο για τα μέσα μου και για να συνεχίσω την ημέρα μου. Είναι ένα κείμενο για αυτό το σκατάκι που γνώρισα 1,5 μήνα πριν, λίγο αφότου γεννήθηκε και με το που μπήκαμε στο σπίτι μας και ένα κείμενο για εμένα και τα τετράποδα που έχουν μπει στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια.

Το έχω πει χιλιάδες φορές αναφερόμενη στον Μπιλάρα πως εγώ και τα ζωάκια δεν είχαμε ποτέ καμία σχέση. Δεν μεγάλωσα με σκυλάκι ή γατάκι και τα πολλά χρόνια που δούλευα ώρες ατελείωτες, η ζωή μου ήταν πολύ επικεντρωμένη σε εμένα και τον μικρόκοσμο μου. Έως που γνώρισα τον Παναγιώτη και τον σκύλο του τον Αρτούρο. Θυμάμαι ακόμα και τώρα το πάγωμα που ένιωσα όταν μου είπε πως έχει και ένα παιδί. Σκέφτηκα, έλα Βασιλική μην είσαι κολλημένη, στην ηλικία που είμαστε είναι πολύ πιθανό κάποιος να είχε έναν αποτυχημένο γάμο και ένα παιδί. Για να δω αμέσως μετά την φωτογραφία ενός κεφάλα με 4 πόδια, περήφανου και χαρούμενου στην αγκαλιά του μπαμπά του. Από τότε έχουν περάσει 7 χρόνια. Και στο ενδιάμεσο εγώ απέκτησα τον Μπιλάρα και άλλαξε η ζωή μου όλη. Ξαφνικά εγώ και τα προβλήματα μου δεν ήταν το επίκεντρο του κόσμου. Είχα να φροντίσω ένα πλάσμα που κρεμόταν από πάνω μου. Να το βοηθήσω να ξεπεράσει τα προβλήματά του και στην πορεία να μάθω ξανά τον εαυτό μου. Να δοκιμάσω την υπομονή μου, τα νεύρα μου, να αλλάξω τις προτεραιότητές μου και κυρίως να αρχίσει να χτίζεται μια σχέση που καμία λέξη του πολύ πλούσιου κατά τα λοιπά ελληνικού λεξιλογίου δεν μπορεί να περιγράψει.

Νομίζω πως κάπου εκεί, όταν αποκτάς το πρώτο σου ζωάκι συμβαίνει αυτό το μαγικό κλικ. Αρχίζεις και βλέπεις όλα τα ζώα με άλλο μάτι. Δεν είναι κάποιες απλές και αδιάφορες υπάρξεις γύρω σου αλλά κάπως γίνονται και δική σου υπόθεση. Βλέπεις το δικό σου ζώο να έχει μια καλή ζωή, αντιλαμβάνεσαι όλα τα καλά που σου προσφέρει αυτή η συνύπαρξη και απλά δεν γίνεται να αδιαφορείς για τα υπόλοιπα ζώα γύρω σου. Θυμάμαι στις τελευταίες μας βόλτες με τον Μπιλάρα στο πάρκο και αφότου μάθαμε ότι θα επιστρέψουμε στην Ελλάδα, να λέμε με τον Παναγιώτη μήπως ήρθε η ώρα να αποκτήσουμε ένα δεύτερο ζωάκι, ειδικά τώρα που θα μέναμε σε έναν πιο άνετο χώρο. Θυμάμαι να γελάμε και να αναρωτιόμαστε αν θα είναι σκύλος ή γατάκι και εγώ να έχω μια διαίσθηση πως αυτό θα γίνει σίγουρα. Θα μου πεις τώρα με τόσα αδέσποτα να κυκλοφορούν στην Ελλάδα δεν χρειάζεσαι και μαγική σφαίρα για να το δεις να συμβαίνει.

Και έτσι και έγινε. Με το που φτάσαμε σπίτι και ξεκινούσε η 14ημερη καραντίνα βρήκαμε μια γάτα με το νεογέννητο γατάκι της στο πίσω μέρος του σπιτιού μας. Ξέραμε αμέσως τι έπρεπε να κάνουμε. Τους βάλαμε φαγητό και νερό και τις φέραμε κοντά μας, στην πόρτα της κουζίνας που βλέπει πίσω. Η μαμά που την ονομάσαμε Γιώτα είναι μια αγριόγατα που δεν μπορείς να την πλησιάσεις ακόμα και τώρα μετά από σχεδόν 2 μήνες καθημερινής φροντίδας. Οι 14 μέρες καραντίνας πέρασαν νερό με το νέο μας παρεάκι. Εγώ τις παρακολουθούσα με τις ώρες και μάθαινα για τις γάτες με την παρατήρηση. Έβλεπα το μωρό να μεγαλώνει και να ζωηρεύει. Είχα μάθει πόσες και ποιες ώρες κοιμούνται κάθε πότε τρώνε και πως συνδυαλέγονται μεταξύ τους. Ξύπναγα και ήταν η πρώτη κίνηση μου να τσεκάρω που είναι και τι κάνουν και μετά μέσα στην ημέρα να τους μιλάω σαν την τρελή της γειτονιάς. Είχα μάθει τα πάντα. Έβλεπα την Γιώτα με το παρεάκι της και παρατηρούσα με ποιές (από τις άπειρες γάτες) της γειτονιάς κάνει παρέα. Η μπέμπα μεγάλωνε και είχε αρχίσει να μπαίνει στο σπίτι όταν ανοίγαμε την πόρτα. Σκεφτόμασταν πως αφού η Γιώτα δεν πλησιάζεται και δεν θέλαμε να της πάρουμε το μωρό της, κάπως θα το φτιάχναμε να ήταν μέσα έξω στο σπίτι και τουλάχιστον η μικρή να εξοικειωθεί μαζί μας και να μάθει στο ανθρώπινο χάδι. Και η μικρή είχε μάθει και γουργούριζε από ευχαρίστηση.

Όλα κυλούσαν τέλεια, σκεφτόμουν πόσο τυχερό γατάκι είναι που έχει την μαμά του και θηλάζει και έχει και εμάς να τις φροντίζουμε. Ακόμα και ο καλός μου ο Μπιλάρας, ο κακομαθημένος μου, το επίκεντρο του σπιτιού ως τώρα είχε αρχίσει να μαθαίνει το μωρό και να το συνηθίζει. Μέχρι προχθές, αυτό το ρημαδοπρωινό της Πέμπτης που βρήκαμε την μπέμπα με χτυπημένα και παράλυτα τα δύο πίσω της πόδια. Και κάπου εκεί άρχισε ο γολγοθάς…τα παράτησα όλα και την πήγα στον γιατρό, από την Πέμπτη μέχρι και χθες κάθε μέρα. Την βάλαμε σπίτι και κάναμε ευλαβικά αυτά που μας είχε πει. Στο μεταξύ η Γιώτα να την ψάχνει έξω και να νιαουρίζει και εμείς στην μέση να μην ξέρουμε τι να κάνουμε και πως να το διαχειριστούμε. Χθες η μπέμπα δεν άντεξε. Και εγώ έζησα αυτό που πάντα φοβόμουν. Το συναίσθημα του να χάνεις ένα ζωάκι είναι εντελώς σκατά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτή την τελευταία εικόνα της. Όπως και δεν θα ξεχάσω την χαρούμενη φωτογραφία που βγάλαμε μια ώρα νωρίτερα στον γιατρό που είχαμε πάει οι 4 μας. Η μπέμπα στο κλουβάκι της, ο Μπιλάρας, εγώ και ο Παναγιώτης. Ήλπιζα πως θα την κάνουμε καλά και είχαμε συμφωνήσει πως θα την ονομάζαμε Ζωή. Μόνο που η μικρή δεν άντεξε. Δεν μπορώ με τίποτα να συμφιλιωθώ με αυτό που συνέβη. Νιώθω μια απέραντη μαυρίλα. Κάθε φορά που βλέπω την Γιώτα με πιάνουν τα κλάματα. Κάθε φορά που βγαίνω στο πίσω μέρος του σπιτιού δεν βλέπω μπροστά μου.

Και αν νιώθω έτσι για ένα γατάκι που γνώριζα για 1,5 μήνα, τι θα συμβεί αν πάθει κάτι ο Μπιλάρας; H σκέψη με παραλύει. Έχω αρχίσει και σκέφτομαι πως θα τον πάω για τσεκ απ, θα προσέξω την διατροφή του γιατί έχει παχύνει, θα τον περπατάω περισσότερο και δεν θα ξαναυποκύψω σε αυτό το βλέμμα του κάθε φορά που τρώω. Και έπειτα σκέφτομαι πως η ζωή των ζώων είναι πιο σύντομη από την δική μας και κάποια στιγμή θα συμβεί και αυτό. Και πως το μεγαλύτερο δίδαγμα που μας δίνουν τα ζωάκια είναι να ζούμε το τώρα, το σήμερα και να αγαπάμε με ανιδιοτέλεια. Ο δρόμος ο δικός μου πια δεν έχει επιστροφή. Έχει τρυπώσει μέσα μου το μουσουδάκι και θα προεύουμαι πάντα μαζί του.

Φυσικά δεν είναι υποχρεωτικό να έχουμε όλοι ζωάκι. Ούτε ότι όσοι έχουμε είμαστε τίποτα ανώτερα όντα. Έχουμε όμως γνωρίσει μια αγάπη και μια πτυχή της ζωής μοναδική, έχουμε ξανασυστηθεί με τον εαυτό μας και την ίδια τη ζωή. Και αυτό το οφείλουμε σε αυτές τις μοναδικές τετράποδες υπάρξεις.

Αντίο μπέμπα!