Οι κακές οι γλώσσες…

Για όλους υπάρχει αργά ή γρήγορα η πρώτη φορά. Εκείνη η καθοριστική στιγμή που προσγειώνεσαι με φόρα και κοπανιέσαι στο πάτωμα πέφτοντας από το ροζ σύννεφο στο οποίο είχες μπαστακωθεί. Ανάλογα τον χαρακτήρα σε άλλους συμβαίνει νωρίς στην ζωή και σε άλλους λίγο καθυστερημένα. Γιατί πάντα θα υπάρχουν οι λογικοί, οι ορθολογιστές και πάντα οι αισθηματίες και οι αθεράπευτα ρομαντικοί (ή οι ηλίθιοι όπως το βλέπει κανείς). Κάποια στιγμή όμως με τα παθήματα της ζωής που γίνονται μαθήματα, όλοι μεγαλώνουμε και ενηλικιωνόμαστε γιατί ο κόσμος εκεί έξω δεν έχει πάντα καλές προθέσεις.

Έχουν χυθεί τόνοι μελανιών και έχουν κοπανηθεί εκατοντάδες πληκτρολόγια στη συγγραφή κειμένων που αφορούν την τοξικότητα και τους ανθρώπους εκείνους που είναι πάντα με τον ΄΄καλό΄΄ τον λόγο. Πιθανά η μαμά σου ή κάποιος πολύ δικός σου άνθρωπος θα σου λέει συχνά να προσέχεις τι λες και να μην ανακοινώνεις τα σχέδια σου για να μη σε φάει η γλωσσοφαγιά και το κακό το μάτι. Και εσύ σίγουρα θα απαντάς πως αυτά είναι βλακείες που δεν πιστεύεις και αφού δεν τα πιστεύεις δεν σε πιάνουν. Μετά από κάποια χρόνια στο κουρμπέτι και κατόπιν δικών μου εμπειριών έχω να σου πω τα εξής: δεν ξέρω αν υπάρχει μάτι ή κακή ενέργεια ή ανάδρομος Ερμής ή οπως θέλει να το πει ο καθένας, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως εκεί έξω κυκλοφορεί πολύς κόσμος με άλυτα θέματα, κόμπλεξ και λοιπά συμπλέγματα. Συχνά δε, αυτοί δεν είναι απλοί τυχαίοι γνωστοί αλλά μπορεί να είναι και άνθρωποι του κοντινού σου περιβάλλοντος. Θα σου πω εγώ μερικές ατάκες που λέγονται συνήθως χαριτωμένα και στα πλαίσια του ”ενδιαφέροντος” για σένα. Ατάκες που έχω ακούσει για μένα για να είμαι και ξεκάθαρη.

΄΄Πω πως πως αδυνάτισες, το δύσκολο βέβαια είναι να μην ξαναπαχύνεις΄΄ (ποτέ μπράβο που τα κατάφερες και συνέχισε την καλή δουλειά). ΄΄Πηγαίνεις γυμναστήριο κάθε μέρα ε; E βέβαια αν έχεις τόσο ελεύθερο χρόνο, μπορείς να το κάνεις ΄΄(βασικά θέλει να πει ίσα μωρή άεργη τεμπέλα που έχεις λύσει όλα σου τα θέματα…άλλο που δεν μπορεί να πάρει το κώλο του όποιος το λέει και να κάνει κάτι καλό για τον εαυτό του). ΄΄Δεν δουλεύεις ε; Ε βέβαια, εσείς δεν έχετε ανάγκη, πήρες γιατρό΄΄ (ου μωρή κλώσσα που δεν έχεις ιδέα τι λεφτά παίρνουν οι νέοι γιατροί και δεν έχεις την παραμικρή ιδέα τι συνέβη και αποφάσισα προσωρινά να απέχω από την δουλειά, αν και το χειρότερο είναι πως αυτές τις ατάκες τις λέει και κόσμος που ξέρει). ΄΄Επιστρέψατε ε; Δεν αντέξατε εκεί την μούχλα, έχετε και δικό σας σπίτι, δεν έχετε ανάγκη εσείς΄΄ (σώπα ρε μεγάλε, δεν το πήραμε από σένα το ακίνητο, ούτε σου ζητήσαμε να πληρώσεις τον ένφια). Την χρονιά που έδινα εξετάσεις για το πανεπιστήμιο από την Κύπρο, ”τι ανάγκη έχει αυτή , με τέτοιες βάσεις έτσι θα περάσει΄΄ (άλλο που εγώ ξεσπιτώθηκα στα 17 και διάβαζα από το πρωί μέχρι το βράδυ).

Είναι φοβερό πως ο κόσμος δεν έχει με τι να ασχοληθεί και ασχολείται με τέτοια λύσσα με τις ζωές των άλλων. Βέβαια όλοι ξέρουμε πως είναι πολύ πιο εύκολο να στρέφεις την κάμερα απέναντι και γύρω σου και όχι μέσα σου γιατί η δουλειά με τον εαυτό σου και το πώς θα γίνεις εσύ καλύτερος απαιτεί περισσότερο κόπο και προσπάθεια. Είναι εντυπωσιακό πως άνθρωποι που θεωρούσες δικοί σου με το που σε βλέπουν να σηκώνεις κεφάλι και να προχωράς μπροστά και ψηλά ξαφνικά στέκονται απέναντί σου ενώ μέχρι τότε ήταν δίπλα σου.

Επειδή όμως η ζωή είναι μικρή για να αναλωνόμαστε σε τέτοια ανθρωπάκια η λύση είναι μία. Όλοι αυτοί απλά κόβονται. Πιστεύω ακράδαντα πως ο καλός ο φίλος και αυτός που σε αγαπάει τελικά δεν φαίνεται στην στενοχώρια σου και στο πώς σου συμπαραστέκεται στα δύσκολα (σίγουρα και εκεί αλλά όχι μόνο εκεί). Φαίνεται στην χαρά σου. Φαίνεται στην γνήσια και αυθεντική υποστήριξη που σου δίνει όταν προχωράς και όταν τα πηγαίνεις καλά και στο μπράβο που σου λέει με χαρά και το εννοεί. Γιατί ναι μεν υπάρχουν και τα λαμόγια ή αυτοί που έχουν πλάτες και προκόβουν αλλά υπάρχουν και όλοι αυτοί που αγωνίζονται καθημερινά. Που παθιάζονται για να πετύχουν ένα στόχο και στην προσπάθεια αυτή έχουν στερηθεί πολλά, παλεύουν σιωπηλά, μπορεί να μην βγαίνουν, να μην πηγαίνουν διακοπές, να ξεσπιτώνονται και να μεταναστεύουν και όλα αυτά για να πετύχουν το στόχο τους. Αγωνίζονται για να γίνουν καλύτεροι, καλύτεροι όχι από εσένα αλλά από αυτό που ήταν οι ίδιοι χθες. Και όλους αυτούς θα έπρεπε να τους θαυμάζεις και να θες να τους κάνεις παρέα για να γίνεις και εσύ καλύτερος.

Δεν ξέρω για εσένα αλλά εγώ πια θέλω γύρω μου αυθεντικούς ανθρώπους που έχουν όντως το καλό τον λόγο να πουν και το εννοούν. Και με αυτούς μοιράζομαι τα πάντα, τις ανησυχίες, τους φόβους μου και τα προβλήματά μου. Ξέρω πως θα μου σταθούν στα δύσκολα και το ίδιο θα κάνω και εγώ για αυτούς. Μαζί τους νιώθω ελεύθερη και δεν αυτολογοκρίνομαι για να μην με φάει το μάτι. Και ας είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού.