Πότε #βγαινουμεεξω;

Ημέρα καραντίνας δεν θυμάμαι εκεί, σίγουρα εδώ μια τουλάχιστον βδομάδα πίσω από εσάς. Πώς την παλεύουμε; Πώς είμαστε; Hθικό ακμαίο; Έχετε τακτοποιήσει και το τελευταίο ξεχασμένο συρτάρι; Έχετε φτιάξει όλες τις συνταγές του Άκη Πετρετζίκη (αναρωτιέμαι τι επισκεψιμότητα έχει το site του αυτές τις ημέρες). Έχετε διαβάσει ότι αδιάβαστο βιβλίο είχατε; Έχετε λιώσει στο netflix; Συγχαρητήρια!

Δεν ξέρω για εσάς αλλά πλέον αυτή η φάση δεν έχει καθόλου πλάκα. Και ναι στις αρχές ωραία τα έλεγα και εγώ και ακόμα τα πιστεύω δηλαδή, ότι ένας δημιουργικός άνθρωπος και στο σπίτι μπορεί να κάνει ωραία πράγματα και να παραμένει παραγωγικός. Και ένα μήνα μετά και την ενδοσκόπησή μας κάναμε και έχουμε σκεφτεί και αναλύσει τα πάντα αλλά βάστα, πόσο ακόμα; Mια φίλη μου σήμερα, μου έστειλε μια δήλωση της Ράντου ότι εκνευρίζεται πλέον με το σποτ του Σπύρου Παπαδόπουλου και συνειδητοποίησα ότι και εγώ στην αρχή όταν το έβλεπα έλεγα γεια σου ρε Σπύρο (γενικά τον συμπαθώ πολύ) αλλά όσο περνάει ο καιρός και όσο βλέπω το μένουμε σπίτι και το stay at home θέλω να πω σκάσε Σπύρο (με το συμπάθειο).

Δεν έχει καθόλου πλάκα ο εγκλεισμός πια, ειδικά ότα αυτός δεν είναι προσωπική επιλογή αλλά σου έχει επιβληθεί. Δεν έχει καθόλου πλάκα ακόμα και αν είσαι εντελώς ακοινώνητος και σπιτόγατος. Και μην ακούσω ξανά ότι έλα τι σου ζητάμε, να μείνεις στην άνεση του σπιτιού σου και όχι να πας να πολεμήσεις με όπλα στην μάχη. Εντάξει, το δέχομαι, υπάρχει ένα πόιντ σε όλο αυτό αλλά μη μου υποτιμάς τον εγκλεισμό και το ότι το σπίτι μετατρέπεται σιγά σιγά σε κελί. Με κεριά, μουσικές, κρασιά, σεξ για κάποιους, ωραίες ταινίες, ωραία βιβλία, ωραία φαγητά αλλά ζούμε εδώ και ένα μήνα μια ατελείωτη μέρα της μαρμότας. Και όλα θα ήταν καλύτερα αν ξέραμε πότε αυτό θα τελειώσει και αν είχαμε ένα deadline. Aλλά το πράγμα γίνεται όλο και πιο μάπα….κανείς δεν ξέρει πότε όλο αυτό θα τελειώσει και κυρίως τι θα μας βρει την επόμενη μέρα, συν τις ζοφερές προβλέψεις για την πορεία της οικονομίας.

Ξύπνησα σήμερα το πρωί με μια ακατανίκητη επιθυμία να μπουφλίσω όλους αυτούς τους γιόλο τύπους που μας λένε τι τέλεια περνάνε στην καραντίνα, αυτούς που είναι πολύ γαμάτοι και είναι προγραμματισμένοι να βλέπουν μόνο το θετικό της υπόθεσης και φτου σου εσένα ποταπέ μελαγχολικέ που δεν έχεις όρεξη ούτε να πάρεις τα πόδια σου. Αναρωτιέμαι αν όλοι αυτοί που γυμνάζονται κάθε μέρα, προσέχουν την διατροφή τους, διαβάζουν και δεν ξέρω τι άλλο κάνουν είναι ρομπότ. Και δεν λέω, πραγματικά μπράβο τους.

Θα μου πεις τώρα και τι να κάνουμε; να βουτήξουμε στην μιζέρια μας και να την αφήσουμε να μας ακινητοποιήσει; Ίσως αυτό που θέλω να πω με όλο αυτό είναι πως αν καμιά φορά μας παίρνει από κάτω, αν δεν έχουμε όρεξη να κάνουμε τίποτα, αν θέλουμε να φάμε όλο το ψυγείο και αν μας πιάνει τρόμος για το τι θα γίνει μετά, δεν πειράζει. Ας αφήσουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους, χωρίς πρέπει και χωρίς πρόγραμμα, ειδικά όταν όλα γύρω μας καταρρέουν. Και ναι, κανείς δεν μπορεί να ελέγξει αυτή την κατάσταση και κανείς δεν μπορεί να κάνει μια ασφαλή πρόβλεψη για το μέλλον. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ελέγξεις όσο γίνεται τις δικές σου αντιδράσεις σε όλο αυτό. Αλλά και το να φοβάσαι, να αγχώνεσαι, να θες να κλάψεις από απελπισία κάθε φορά που βλέπεις μια φωτογραφία από την προηγούμενη σου ζωή που ήταν μόλις ένα μήνα πριν, το βρίσκω απόλυτα θεμιτό και ανθρώπινο.

Κανείς δεν μπορεί να σου υποδεικνύει το πώς θα νιώθεις και δεν μπορείς να καταπιέζεις τα συναισθήματα σου. Η κατάσταση είναι σκατά. Απλά το αποδέχεσαι και πορεύεσαι με αυτό κάνοντας όσο μπορείς την κάθε σου μέρα από υποφερτή έως συμπαθητική ανάλογα την διάθεσή σου. Και κάποια μέρα όλο αυτό θα τελειώσει. Εως τότε όμως επιτρέπεται να τα νιώσουμε όλα, να γκρινιάζουμε και δεν θα δώσουμε και αναφορά και κυρίως δεν θα αισθανθούμε και άσχημα που είμαστε απλά άνθρωποι.