Επανεκκίνηση

Aν κάποιος μας έλεγε αυτά που ζούμε αυτές τις μέρες πριν λίγο καιρό, θα του λέγαμε σίγουρα να κόψει τα ναρκωτικά. Να όμως που η ζωή σε περιμένει στην γωνία και εκεί που έχεις κάνει τα πλάνα σου, που νομίζεις ότι έχεις βάλει τα πράγματα σε μια σειρά, μπαμ και κάτω. Αν είσαι ελαφρώς κοντρόλ φρικ, λιγουλάκι ψυχαναγκαστικός και όσο πατάει η γάτα του προγράμματος και της τάξης, είναι σίγουρο ότι αυτή η κατάσταση σου έχει γανώσει το νευρικό σύστημα. Ποιός άλλωστε θέλει να ζει με την ανασφάλεια και με τον φόβο καθημερινά; Kαι ποιος μας είπε εμάς πως είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε το φθαρτό της ύπαρξής μας και να έρθουμε αντιμέτωποι με θέματα βαθιά και ζόρικα όπως η ζωή και ο θάνατος.

Έλα όμως που αυτή την φορά δεν έχεις καμιά επιλογή και όσο και να κοπανιέσαι, θα πρέπει να μείνεις σπίτι και να έρθεις αντιμέτωπος με όλα όσα φοβάσαι και όσο ζεις την απόλυτη μέρα της μαρμότας και για όσο ο χρόνος θα περνάει βασανιστικά αργά, να κάτσεις να σκεφτείς και να κοιταχτείς στον καθρέφτη. Σκεφτόμουν όμως τις προάλλες ότι σε αυτό υπάρχουν και κάποια καλά νέα. Και όχι δεν θέλω να ακουστώ σαν μια άλλη τρελή που σκίζει τις κοτσίδες και τραβάει τα βυζιά της ζώντας σε ένα παράλληλο σύμπαν θετικής σκέψης, κοινώς στην κοσμάρα της αλλά αν το σκεφτείς λίγο καλύτερα και αν προσπαθήσεις να το δεις λίγο πιο μακριά, ίσως και να μην είναι τόσο τραγική αυτή η κατάσταση.

Θα πάω λίγο πίσω, 4 χρόνια πριν,ακριβώς τέτοια μέρα όταν πάτησα το πόδι μου σε τούτη την χώρα (ναι σήμερα εγώ και η Αγγλία έχουμε επέτειο) και τότε πήρα μια συνειδητή απόφαση να μείνω σπίτι. Ξέρω θα μου πεις άλλο να το αποφασίζεις για δικούς σου λόγους και άλλο να στο επιβάλουν. Αλλά η ουσία και το αποτέλεσμα είναι κοινό. Εγώ που δούλευα 12 ώρες την ημέρα και που έμπαινα σπίτι μου μόνο για να κοιμηθώ, ξαφνικά έκοψα ταχύτητα και ανακάλυψα πολλά νέα πράγματα. Καταρχήν, στο σπίτι μπορείς να κάνεις ένα σωρό δημιουργικά πράγματα χωρίς να βαριέσαι, ειδικά με την βοήθεια της τεχνολογίας. Από μαγειρική και ζαχαροπλαστική, μέχρι οn line μαθήματα, να διακοσμήσεις και να φτιάξεις τον χώρο σου, να διαβάσεις ωραία βιβλία, να δεις ταινίες και σειρές, να σαχλαμαρίσεις, να περιποιηθείς φυτά, σκυλιά και λοιπά κατοικίδια και κυρίως να κάνεις ένα εσωτερικό reset. Νομίζω αυτό είναι και το σημαντικότερο που μου συνέβη αυτά τα χρόνια. Πήρα χρόνο εγώ και οι σκέψεις μου και μπήκαν όλα σε απόσταση, κυριολεκτικά και μεταφορικά και αυτό μου έκανε πολύ καλό. Άνθρωποι, καταστάσεις, θέλω, στόχοι, όλα επανεξετάστηκαν. Και ξέρω πως αυτό είναι πολυτέλεια να το κάνεις και αυτό έχει ένα σημαντικό κόστος και αυτό έχει και ένα ψυχικό κόστος γιατί στην περίπτωση μου συνέβησαν πολλά άλλα που με δοκίμασαν (και μια μέρα θα μιλήσω και για αυτά). Αλλά σε αυτή τη ζωή έχεις δύο επιλογές ή να γκρινιάζεις από το πρωί μέχρι το βράδυ για αυτά που σου συμβαίνουν εστιάζοντας στην μαυρίλα ή να αποδέχεσαι τα γεγονότα και να προσαρμόζεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την στάση σου απέναντι σε αυτά εστιάζοντας σε ότι σου δίνει χαρά και αισιοδοξία.

Αυτές είναι οι μέρες που έχουμε μια μοναδική ευκαιρία και νομίζω θα γίνει σε όλους αυτόματα και χωρίς να το καταλάβουμε. Να εκτιμήσουμε αυτά που ως τώρα προσπερνούσαμε και θεωρούσαμε δεδομένα. Να εκτιμήσουμε ότι αναπνέουμε και οι πνεύμονες μας λειτουργούν γιατί τώρα απειλούνται, να εκτιμήσουμε την οικογένεια και τους φίλους μας γιατί κάποιοι κινδυνεύουν περισσότερο από εμάς, να εκτιμήσουμε ότι ζούμε σε έναν κόσμο που επικοινωνεί πιο εύκολα από ποτέ και να καλωδιωθούμε στις οθόνες μα και να είμαστε σε επαφή με όσους αγαπάμε. Να κάνουμε πράγματα για εμάς. Να επαναξιολογήσουμε όσα τελικά είναι σημαντικά και μας κάνουν χαρούμενους.

Να νιώσουμε ότι δεν είμαστε μόνοι και ανεξάρτητα από φύλο, καταγωγή, οικονομική ή οποιαδήποτε άλλη κατάσταση είμαστε όλοι αντιμέτωποι με την ίδια μοίρα και εκτεθειμένοι στους ίδιους κινδύνους, κάτοικοι του ίδιου πλανήτη που δεν φροντίσαμε όσο έπρεπε. Στην Αγγλία τις τελευταίες μέρες υπάρχει ένα τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης (γιατί σιγά μην περιμέναμε από το τσίρκο πρωθυπουργό). Άνθρωποι σχηματίζουν ομάδες στις γειτονιές για να βοηθήσουν τους πιο αδύναμους. Γείτονες κάνουν τα ψώνια των ηλικιωμένων, ρωτάνε τις μαμάδες αν χρειάζονται κάτι για τα παιδιά για να μην βγουν έξω και εκτεθούν σε αυτή την βλακεία, τον κορωνοϊό που ειλικρινά από ποιο σενάριο μας βρήκε.

Βγαίνω έξω για τις βόλτες του Μπιλάρα και ευγνωμονώ την τύχη μου που έχω σκύλο και μπορώ και περπατάω στον καθαρό αέρα, που έχω πάρκο πολύ κοντά στο σπίτι και μπορώ να δραπετεύω κρατώντας αποστάσεις ασφαλείας από τους γύρω μου. Και για να μην αποτρελαθώ, κάνω ένα παιχνίδι με το μυαλό μου, σκέφτομαι όλα αυτά για τα οποία είμαι ευγνώμων και διαπιστώνω ότι είναι πολλά και με κατακλύζει ένα απίστευτο συναίσθημα ανακούφισης.

Τι ειρωνεία να νιώθεις για πρώτη φορά ότι είμαστε όλοι τόσο κοντά, αντιμέτωποι με το ίδιο θέμα την ίδια στιγμή και ταυτόχρονα τόσο μακριά γιατί πρέπει να τηρούμε αποστάσεις. Αναρωτιέμαι όταν θα τελειώσει όλο αυτό σε τι κόσμο θα βγούμε έξω και ελπίζω και εύχομαι να είμαστε όλοι καλύτεροι, πιο άνθρωποι, έχοντας κάνει όλες αυτές τι μέρες το εσωτερικό μας ταξίδι, αυτό που είχαμε αναβάλει επ’ αόριστον.