Χθες διάβασα ένα πολύ ωραίο κείμενο από την Μίνα Μπιράκου για την απόφαση της να μην κάνει παιδιά (μπορείς να το δεις εδώ https://www.ladylike.gr/women-today/den-thelo-na-kano-pedia/ ) και πολύ την θαύμασα. Την θαύμασα για την τόλμη της να μιλήσει για ένα ευαίσθητο θέμα, κόντρα στις κοινωνικές επιταγές και τα πρέπει και να πει τα πράγματα με το όνομα τους χωρίς φιοριτούρες και ωραιοποιήσεις. Χρειάζεται πολλά μπολς (σε άπταιστη αγγλική) για να το κάνει κανείς αυτό. Και είμαι σίγουρη πως αυτό το κείμενο εξέφρασε πολλές γυναίκες, ακόμα και όσες είναι ήδη μητέρες ή όσες το επιθυμούν και έχουν μπει σε αυτή τη διαδικασία.
Λίγο αργότερα, το βράδυ η κολλητή μου, μου έστειλε φωτογραφίες μιας φίλης της με το κοριτσάκι που πρόκειται να υιοθετήσει. Η Λ παντρεμένη χρόνια με τον άντρα της, όπως χιλιάδες γυναίκες εκεί έξω θέλει να γίνει μητέρα αλλά δεν κατάφερε μετά από άπειρες προσπάθειες να κάνει το δικό της παιδί. Αποφάσισε λοιπόν να μην παραιτηθεί από την επιθυμία της και έκανε κατά την προσωπική μου άποψη, την ύψιστη κίνηση αγάπης. Αποφάσισε να προχωρήσει σε υιοθεσία. Και μάλιστα να μην πάρει ένα βρέφος αλλά ένα κοριτσάκι 2,5 ετών. Αυτές οι φωτογραφίες είναι ότι πιο συγκινητικό έχω δει τελευταία. Η σκέψη ότι ένα παιδάκι θα καταφέρει να φύγει από ένα ίδρυμα και θα ζήσει σε ένα σπίτι ζεστό με αγάπη και θαλπωρή γνωρίζοντας την γονεϊκή αγάπη, είναι μια ελπίδα στην μαυρίλα που ζούμε καθημερινά περικυκλωμένοι από ένα σωρό άσχημες και δυσοίωνες ειδήσεις. Και από ότι φαίνεται, οι διαδικασίες έχουν όντως απλοποιηθεί καθώς όλα έγιναν πολύ γρήγορα.
Ταυτόχρονα, χιλιάδες γυναίκες εκεί έξω που θέλουν να γίνουν μητέρες παλεύουν καθημερινά. Και αυτό είναι ένα ταξίδι πολύ δύσκολο και ψυχοφθόρο. Γιατί υπάρχουν και αυτές που τα καταφέρνουν εύκολα και γρήγορα με ένα απλό θετικό τεστ εγκυμοσύνης αλλά υπάρχουν και αυτές που αποκτούν ατσαλένια δύναμη και έρχονται αντιμέτωπες με πολλαπλές ματαιώσεις. Κανείς δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για την απογοήτευση που νιώθεις τη στιγμή που διαπιστώνεις ότι σου ήρθε η περίοδος σου ενώ προσπαθείτε μήνες, ούτε για την μαυρίλα μιας, δύο ή και πολλαπλών αποβολών. Και ναι η επιστήμη ευτυχώς έχει προχωρήσει απίστευτα πολύ και δίνει πια λύσεις και ελπίδα σε γυναίκες που πριν χρόνια δεν θα είχαν καμιά πιθανότητα να πραγματοποιήσουν την επιθυμία τους. Ρωτήστε όμως μια γυναίκα που έχει μπει στον κυκεώνα των εξωσωματικών να σας πει πως είναι να γεμίζεις το σώμα σου με ορμόνες και πολλαπλά φάρμακα που πρέπει να θυμάσαι να παίρνεις σε συγκεκριμένες ώρες. Τις παρενέργειες που έχουν, το άγχος που νιώθεις και τον αγώνα που δίνουν κάθε μέρα προσπαθώντας να είναι σε καλή ψυχολογία γιατί ακούνε χίλιες φορές την ημέρα την πιο μαλακισμένη έκφραση ΄΄ μην αγχώνεσαι” , λες και μπορείς να πατήσεις έναν διακόπτη και να μπεις σε ζεν διάθεση.
Σε όλα τα παραπάνω απαραίτητη προϋπόθεση για κάθε γυναίκα το δίχτυ ασφαλείας της. Οι δικοί της άνθρωποι, η οικογένεια της και πάνω απ’όλα ο σύντροφος της. Είναι απίστευτα σημαντικό να πορεύεσαι με έναν άνθρωπο που σε καταλαβαίνει, σε στηρίζει και βαδίζετε μαζί χέρι χέρι. Γιατί ακόμα και αν έρθει ένα παιδί, οι αλλαγές στις ισορροπίες και όλα τα καινούργια με τα οποία έρχεσαι ξαφνικά αντιμέτωπη είναι συνταρακτικά και μόνο με αγάπη, αμοιβαία κατανόηση και σεβασμό μπορείς να τα αντιμετωπίσεις.
Για αυτό πρέπει ν’ αγαπάμε τα κορίτσια, τις γυναίκες εκεί έξω που δεν ξέρουμε τι αγώνα δίνουν καθημερινά. Την άυπνη μανούλα που δεν μπορεί να πάρει τα πόδια της, αυτήν που έχει πάρει μια συνειδητή απόφαση να μην κάνει παιδί για χίλιους δυο δικούς της λόγους και δεν πρέπει να απολογείται στα απαράδεκτα σχόλια του καθένα που δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν υπάρχει κάπου γραμμένο ότι όλες πρέπει να γίνουμε μάνες, αυτήν που παλεύει με προβλήματα γονιμότητας ή και όχι αλλά δυσκολεύεται να μείνει έγκυος και έχει φάει την μια απογοήτευση πίσω από την άλλη και πρέπει να είναι ψύχραιμη, δημιουργική και χαρούμενη στην δουλειά της, στο σπίτι της, με τους φίλους της ενώ μέσα της βράζει.
Ας είμαστε πάνω απ’ όλα διακριτικοί και ας μην κάνουμε ερωτήσεις που δεν χρειάζονται και φέρνουν τον άλλο σε δύσκολη θέση. Ας μάθουμε επιτέλους να σεβόμαστε και ας συνειδητοποιήσουμε πως ο καθένας είναι ο αποκλειστικός υπεύθυνος για τη ζωή και την διαδρομή του.
vaskoulblog.wordpress.com 