Όχι!

Και εσύ τώρα το διαβάζεις αυτό και σκέφτεσαι τι έπαθε πάλι αυτή…Να καταγγείλω θέλω ναι, καλά το κατάλαβες και να μιλήσω για μια λέξη, αυτήν που διάβασες πιο πάνω, το όχι. Δεν δαγκώνει, δεν κακιώνει και είναι τόσο απλή, μόλις τρία γράμματα.

Αμπελοφιλοσοφίας το ανάγνωσμα και έχω καιρό να γράψω αλλά σκέφτομαι συχνά πυκνά, πόσους ανθρώπους ξέρω και σίγουρα ξέρεις και εσύ που σε όλα λένε ναι, από τα πιο απλά μέχρι τα πιο δύσκολα. Παράδειγμα: παίρνεις έναν φίλο/φίλη τηλέφωνο για να κανονίσετε να πάτε για καφέ ή για να ζητήσεις κάτι, ο άλλος πνίγεται, τρέχει σαν παλαβός αλλά για να μην σου χαλάσει το χατήρι, για να μην σε κακοκαρδίσει εκείνη την στιγμή ή για να μην χάσει το βουλευτικό αξίωμα θα σου πει ναι, ναι και πάλι εμφατικά ναι και όσο τον είδες εσύ αλλά τόσο τον είδα και εγώ. Γιατί δεν μπορεί να πει όχι, γιατί δεν ξέρει τι σημαίνει η λέξη και γιατί μάλλον δεν συμπεριλαμβάνεται στο λεξιλόγιο του. Το αποτέλεσμα, κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη είναι ότι πιο μαλάκας θα φανεί με την ασυνέπεια του παρά θα είχε φανεί με την άρνησή του.

Μας έφαγαν τα positive thinking, τα time management και δεν ξέρω τι άλλο είχε ο καθένας στο χωριό του και το παρακάναμε. Δεν είναι κακό να λες όχι, δεν είναι σημάδι αδυναμίας, δεν σημαίνει ότι είσαι άχρηστος, σημαίνει ότι απλά σέβεσαι τον χρόνο σου, βάζεις προτεραιότητες και κάνεις τις επιλογές σου. Μεγαλώνουμε, δεν μικραίνουμε και οι αντοχές μας περιορίζονται. Οι δυνάμεις μας σωματικές και ψυχολογικές καλό είναι να συγκεντρώνονται σε ότι αγαπάμε. Και ναι σίγουρα, υπάρχουν υποχρεώσεις που πρέπει να κάνουμε, πράγματα που πρέπει να γίνουν γιατί υπάρχει και το ριμαδοπρέπει σε τούτη την ζωή αλλά εκεί που μας παίρνει το όχι είναι άκρως καθαρτικό και σωτήριο. Πάει παρέα με το βάζω όρια, έχω την άποψη μου και την υποστηρίζω, τις αξίες μου, τις αρχές μου, τα θέλω μου και αν ο άλλος πάει να τα παραβιάσει απλά θα πάρει ένα όχι, ένα τεράστιο όχι, καλύτερο από του Μεταξά.

Δεν έχω κάτι περισσότερο ντεκαβλέ για να το πω λαϊκά, από τους ανθρώπους που δεν έχουν άποψη, δεν έχουν γνώμη, συμφωνούν με όλα και πάνε με όλους και με όλα. Είναι άραγε άνθρωποι ή η κρέμα γάλακτος Νουνού; Δεν κατανοώ αυτούς που παντού και με όλους περνάνε τέλεια, που είναι με ένα μόνιμο χαμόγελο λες και έχουν πάρει ναρκωτικά ή έχουν κατεβάσει μερικά τζόνι κόλα. Αναρωτιέμαι δεν καταπιέζονται; Mήπως γερνάω μαμά και ξεκουτιένω;

Aυτό το φθινοπωρινό -μέσα στην καρδιά της άνοιξης- απόγευμα, εδώ στο ξωτικό Λονδίνο που όλους τους χωράει και όλους ενίοτε τους καταπίνει, σκέφτομαι τα όχι μου και χαμογελάω με τα ναι μου. Γιατί μόνο τότε τα δεύτερα έχουν αξία, όταν κάνεις το ξεσκαρτάρισμά σου και λες και κάποια, λίγα ή πολλά Όχι!